ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ, ΦΕΥΓΟΥΝ ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΞΑΝΑΕΡΧΟΝΤΑΙ...

Να σηκώσουν το χέρι για αρχή, όλοι αυτοί που έχουν χαθεί στο πέρασμα του χρόνου με φίλους (όχι σικέ φίλους, κανονικούς φίλους, από εκείνους που έχεις μόνο καλά να θυμάσαι), χωρίς να έχουν καταλάβει γιατί χάθηκαν.   Προσοχή μετράω κεφάλια... 1..2..3... - 133... ΟΚ ΟΚ κατάλαβα, δεν είμαστε και λίγοι λοιπόν.

Συνήθως χανόμαστε με τους φίλους που κάναμε παρέα στα 20-30... Οι προηγούμενες ηλικίες δεν μετράνε γιατί εκείνες οι φιλίες ήταν οι κλασσικές του σχολείου, προσκοπισμού (έχω ζωντανά παραδείγματα στην οικογένειά μου) που ή μένουν ή δεν υπήρχαν ποτέ...  Σε αυτές λοιπόν τις ηλικίες πολλοί από εμάς γνωρίσαμε κάποιους ανθρώπους με τους οποίους είχαμε πολλά κοινά...  Τρόπο σκέψης, τρόπο διασκέδασης, φιλοσοφία της ζωής (καλά στα 20 με 30 σκατά φιλοσοφία είχαμε, αλλά λέμε τώρα), λέγαμε εμείς δεν θα παντρευτούμε ποτέ και το πιστεύαμε (βλακεία μας μεγάλη, σχεδιάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο).  Μας άρεσαν τα ίδια πράγματα (περίπου), γενικά εκείνη την περίοδο της αναμελιάς και ανεξαρτησίας (γιατί οι περισσότεροι μια δουλειά την είχαμε), την περνούσαμε με αυτούς τους φίλους.  Clubbing, μπουζούκια, εστιατόρια, καφετέριες (που ξεκινούσαμε με καφέ και καταλήγαμε με κρασιά, μπύρες και ποτά) και πάει λέγοντας.  Φαντάζομαι οι μισοί από εσάς, για να μην πω όλοι, τα έχετε περάσει αυτά...

Ξαφνικά όμως στα 30 παρά κάτι ή στα 30 και βάλε γίνεται κάτι μαγικό...  Έρχεται ο ιππότης με το άσπρο άλογο ή η πριγκίπισσα με τα ξανθά μαλλιά και αλλάζει η ζωή μας.  Ερωτευόμαστε (όχι όπως στο δημοτικό), αγαπάμε και καταλήγουμε στα 35+ με παιδιά, σπίτι, νοικοκυριά, δουλειά και στο τέλος ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΜΑΣΤΕ από τους φίλους αυτούς.  Είτε γιατί εκείνοι έχουν μείνει λίγο παραπάνω ελεύθεροι και YOLO φάση, είτε λόγω απόστασης, είτε για ένα εκατομμύριο άλλους λόγους.  Χωρίς παρεξηγήσεις, χωρίς δικαιολογίες, αιτιολογίες, απολογίες και ότι άλλο σε -γίες...  Έτσι απλά...

Το φοβερό δεν είναι η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ αλά Χουντίνι, όχι φίλοι μου, το φοβερό είναι άλλο...

Μετά από κάποια, σε μερικές περιπτώσεις αρκετά χρόνια έρχεται η στιγμή που αυτοί οι άνθρωποι, ανοίγουν ένα πορτάκι από την πλαϊνή πλευρά του σπιτιού και ξαναμπαίνουν μέσα στη ζωή σου, σαν να μην έλειψαν ποτέ...  Το θέμα βέβαια είναι να την ανοίξεις διάπλατα την πόρτα εσύ για να μπουν πάλι μέσα...  Αλλά να σας πω και κάτι;;; Δεν έχεις λόγω να μην το κάνεις, άλλωστε αυτοί οι άνθρωποι επειδή τους γνώριζες τότε που τους γνώριζες δεν έχουν αλλάξει και πολύ.  Μπορεί να έχουν προχωρήσει στη ζωή τους, αλλά η βάση τους είναι η ίδια.  Με τις ίδιες αρχές τους άφησες, με τις ίδιες τους ξαναβρήκες.

Έτσι την έπαθα και εγώ...

Σήμερα μετά από αρκετά χρόνια, επικοινώνησε μαζί μου η φίλη μου η Σοφία.

Μέσα σε 2,5 ώρες, τηλεφωνικής συνδιάλεξης ενημερώσαμε η μία την άλλη για το τι έχει συμβεί στη ζωή μας αυτά τα χρόνια που δεν επικοινωνούσαμε...  Αν και λίγο πολύ εκείνη είχε μια σχετική ενημέρωση λόγω του facebook, εγώ από την άλλη δεν είχα καμία εικόνα για τη ζωή της.  Έμαθα λοιπόν ότι έχει σύζυγο, δύο παιδιά, δουλειά κλπ κλπ.

Θα σας φανεί αστείο, αλλά αυτές τις 2,5ώρες μιλούσαμε λες και είχαμε να μιλήσουμε από χθες.  Δεν άνοιξε κανένα χρονοντούλαπο και δεν αναφερθήκαμε στο παρελθόν παρά μόνο για να εξηγήσουμε τον λόγο της ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ και ξανακλείσαμε το μπαούλο, τόσο απλά...  Και εδώ που τα λέμε καλύτερα, δεν χρειάζεται να στεκόμαστε στα του παρελθόντος, ούτε φυσικά στα του μέλλοντος, que sera sera...

Υ.Γ. Έχω να σας πω άπειρα περιστατικά που έχω ζήσει μαζί της, φυσικά τα αστεία μας έχουν μείνει στην ιστορία της παρέας. Επιφυλάσσομαι λοιπόν, να σας μιλήσω για τον άνθρωπο αυτό και φυσικά την προσκαλώ - προκαλώ να μου στείλει κείμενό της, η πένα της είναι αξία ανεκτίμητη.