ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ ΓΙΑ ΤΟ "ΣΥΣΣΙΤΙΟ" ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ...

Αν έχετε παρατηρήσει αυτές τις μέρες γίνεται ο κακός χαμός σχετικά με το πρόγραμμα παιδικών σταθμών μέσω ΕΣΠΑ...

Τα παράπονα είναι πολλά, δυστυχώς για άλλη μια φορά πολλοί γονείς θα πρέπει να ζοριστούν να προσφέρουν στα παιδιά τους το αυτονόητο...  Γιατί ναι, η παιδεία σε αυτές τις ηλικίες θεωρείτε πολυτέλεια...  Αν διαθέτεις την οικονομική άνεση, δεν αντιμετωπίζεις κανένα πρόβλημα, βουτάς το παιδάκι σου και το πας σε έναν ιδιωτικό παιδικό σταθμό και όλα καλά.  Αν πάλι δεν ανήκεις στην κατηγορία αυτή, θα πρέπει να καταβάλεις υπερπροσπάθεια για να τοποθετήσεις το παιδί σου σε ένα δημόσιο παιδικό σταθμό και πάλι δεν είσαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις.

Έχω ακούσει περιπτώσεις που οι γονείς εργάζονται και οι δύο για τρεις και εξήντα, δεν έχουν βοήθεια από παππουδογιαγιάδες και παρόλα αυτά δεν μπορούν να βάλουν το παιδί τους σε ένα δημόσιο παιδικό σταθμό.

Δυστυχώς το κράτος σήμερα (αλλά και παλαιότερα) δεν αντιλαμβάνονται την ανάγκη του να μπει ένα βρέφος σε ένα σχολείο προσχολικής αγωγής.  Η ένταξή του παιδιού στην κοινωνία και η μετάβασή του από βρέφος σε νήπιο απαιτεί κάποιες δικές του προσωπικές κατακτήσεις, τις οποίες οι γονείς από μόνοι τους δεν μπορούν να τις διδάξουν, είτε γιατί δεν υπάρχει ο χρόνος είτε γιατί δεν έχουν τη γνώση.

Πόσοι γονείς αφήνουν ένα παιδί ηλικίας 4 ετών να παίξει με ένα ψαλίδι;  Το ψαλίδι που μπορεί να φαίνεται φονικό όπλο στα μάτια των γονιών έχει ένα μεγάλο ατού στα χέρια των παιδιών τους, λειτουργεί σαν όργανο γυμναστικής για τα δάχτυλα τους δυναμώνοντας έτσι τα χέρια τους και προετοιμάζοντάς τα για το στάδιο γραφής.

Πόσοι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους να παίξουν με πλαστελίνες μέσα στο σπίτι;  (Ξέρετε αυτές τις πλαστελίνες που όταν πέσουν και πατηθούν σε χαλί γίνονται σαν τσιμέντο και δεν καθαρίζουν εύκολα.)  Κι όμως είναι απαραίτητη διαδικασία για την εκγύμναση του μυαλού και των χεριών.

Όλα αυτά και πολλά ακόμα, τα παιδιά τα διδάσκονται στους παιδικούς σταθμούς από εκπαιδευτές που γνωρίζουν καλά τη δουλειά τους.

Είχα την τύχη να γνωρίσω αρκετές εκπαιδευτικούς προσχολικής ηλικίας μέσω των παιδιών μου και θέλω να σας πω ότι και τα δύο μου παιδιά δεν ξεχνάνε τις δασκάλες αυτές, που "αντικατέστησαν" για λίγες ώρες τη μαμά τους.  Η κόρη μου στην ηλικία αυτή ερχόταν (και ας μας έβγαζε την παναγία για να πάει στο σχολείο) και μου έλεγε "μαμά η Αντριάννα είναι σαν μαμά μου" γιατί έτσι την ένιωθε.

Όπως καταλαβαίνουμε όλοι η προσχολική αγωγή δεν είναι μόνο για να βολευτούν οι γονείς, είναι για να ενταχθούν τα παιδιά μας στην κοινωνία όσο πιο ομαλά γίνεται.

Χθες λοιπόν με πήρε αγανακτισμένη από την ταλαιπωρία μια φίλη μου που μεγαλώνει 2 παιδιά, ο μεγάλος της θα πάει πρώτη δημοτικού και ο μικρός φέτος θα είναι η πρώτη φορά σε παιδικό.
Είχε κάνει τα χαρτιά της για το ΕΣΠΑ, βγήκαν τα αποτελέσματα και κατάφερε και πήρε το πολυπόθητο Voucher.

Με ενημέρωσε ότι κατάφερε να γράψει τον μικρό στο σχολείο που την ενδιέφερε, αλλά για να τα καταφέρει είχε πάει και είχε στηθεί από τις 4:45π.μ. έξω από το δημαρχείο (εκεί θα έκαναν τις εγγραφές στις 7:30π.μ.).

- Το αστείο ξέρεις ποιο είναι ρε Τζένη;  Ότι το νούμερο που πήρα για σειρά προτεραιότητας ήταν το 11.
- Συγγνώμη τα προηγούμενα νούμερα τι ώρα πήγαν;
- Ο πρώτος από τις 7 το απόγευμα, κάνοντας βάρδιες εναλλάξ με την γυναίκα του, ο δεύτερος γύρω στις 11 και οι υπόλοιποι μετά τις 2 ήρθαν να πιάσουν τα πρώτα τραπέζια πίστα...

Προσπαθήστε να καταλάβετε τι μου είπε...  Στήθηκαν αχάραγο (και δεν φταίνε οι γονείς είναι σίγουρο αυτό), για να γράψουν τα παιδιά τους στον παιδικό σταθμό, για να προσφέρουν στα παιδιά τους την προσχολική αγωγή και για να μπορούν οι ίδιοι να εργαστούν ή να ψάξουν να βρουν δουλειά.

Προσωπικά δεν έχω να σχολιάσω κάτι άλλο, τα υπόλοιπα τα αφήνω σε εσάς...

Καλή επιτυχία σε όλους τους γονείς!!!