ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΟΡΙΤΣΑΡΑ ΜΟΥ!!!

Τώρα αν σας πω ότι σήμερα έχω λόγο να γιορτάσω πάλι, θα μου πείτε ότι είμαι τρελή...

Φυσικά και είμαι, τίποτα το φυσιολογικό δεν έχει η οικογένεια μου... είμαστε ομαδικός μιας τρελο-οικογένεια.

Σήμερα λοιπόν έχει γενέθλια το κορίτσι μου, πριν 12 χρόνια μου χάρισε το μεγαλύτερο δώρο, με έκανε μητέρα.

Είχα την πιο εύκολη και βατή εγκυμοσύνη που μπορεί να έχει μια γυναίκα, είχα τον πιο εύκολο και γρήγορο τοκετό...

Αλλά ας πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή...

Αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε διαδικασία απόκτησης παιδιού...  με την τρίτη φορά (δεν θα μπω και σε λεπτομέρειες) τσουπ συνέλαβα.

Θυμάμαι είχα πάρει τηλέφωνο τις κολλητές μου, ανοικτή ακρόαση και περιμέναμε όλες μαζί τα αποτελέσματα του τεστ.  Αυτές κάνανε σαν μουρλές, όχι ότι δεν είναι, αλλά το τερμάτισαν, η μία έκλαιγε και η άλλη από ότι θυμάμαι χοροπηδούσε.  Εγώ πάλι δεν ήξερα τι να κάνω... να κλάψω ή να γελάσω;;;  Πρωτάρα βλέπεται και τα είχα χαμένα...

Στον Κωστή το ανακοίνωσα το ίδιο βράδυ και όπως επιβάλει το οικογενειακό μας "έθιμο" δεν πρόλαβα να συγκινηθώ γιατί έμπηξε εκείνος πρώτος τα κλά ματα...  (για όσους μας γνωρίζουν καλά, ξέρουν ότι τα ριμπάουντ συγκίνησης τα κλέβει πάντα ο Κωστής)...

Οι μέρες έγιναν μήνες και η εγκυμοσύνη μου δεν είχε καμία διακύμανση, άλλωστε δεν ήμουν άρρωστη, έγκυος ήμουν.  Το φύλο του παιδιού το μάθαμε νωρίς, φαινόταν ξεκάθαρα ότι μια τσαπερδονοκωλοσφυρίχτρα αναπτυσσόταν στην κοιλιά μου.  Ο Κωστής έπλεε σε πελάγη ευτυχίας, ονειρευόταν σε ποιον από τους δύο θα έμοιαζε η κόρη του.  Αν θα ήταν ξανθιά, αν θα ήταν ψηλή, παρακαλούσε να είχε τα μάτια μου (κοντά έπεσε).

Το μοναδικό πράγμα που με τάραζε σε καθημερινή βάση ήταν κάτι καούρες, που ως δια μαγείας τις ένοιωθε και ο Κωστής...  Ρωτήσαμε για να καταλάβετε ψυχολόγο και μας ενημέρωσε ότι ο μελλοντικός πατέρας έπασχε από ταύτιση... Κοινώς ταυτίστηκε τόσο πολύ με την εγκυμοσύνη μου που είχε τα ίδια συμπτώματα (εκτός του τοκετού φυσικά).

Παραμονές του τοκετού, μέσα σε όλα είχαμε να κάνουμε και μια μετακόμιση, αλλάζαμε σπίτι, ερχόμασταν πια στο δικό μας.  Θυμάμαι, εκείνη την εποχή ο Κωστής δούλευε στον ΑΝΤ1, από το πρωί μέχρι το βράδυ και την μετακόμιση την έκανα εγώ σε συνεργασία των γονιών μου και των πεθερικών μου.

Η οριστική μετακόμιση έγινε μια εβδομάδα πριν με πιάσουν οι πόνοι, είχε έρθει όλο μου το σόι να βοηθήσουν την ετοιμόγεννη...  Εγώ απτόητη σε όλα, μόνο βάρος δεν σήκωνα.

Μία εβδομάδα μετά, καθόμαστε στην αυλή εγώ, ο Κωστής, οι γονείς μου και ο κουμπάρος μας και γελάμε μέχρι δακρύων.  Κατά τις 23:30 ο Κωστής με τον κουμπάρο μας φεύγουν να πάνε να μοντάρουν την εκπομπή της επόμενης μέρας που ήταν και πρεμιέρα.  Ε μαζεύουμε και εμείς τα πράγματά μας και λέω πάω να ξαπλώσω.  Μόλις ανέβηκα τρία σκαλοπάτια, ωπ πάρε ένα πονάκι, λέω μπα δεν θα είναι τίποτα, ανεβαίνω άλλα 3 επόμενο πονάκι...  Ενημερώνω την μητέρα μου και μου λέει κάτσε να δούμε πως θα εξελιχθεί.

Τα πονάκια πήγαιναν και ερχόντουσαν.  Εγώ με ένα μπλοκ στο χέρι σημείωνα κάθε πότε πονούσα.  Πήρα τηλέφωνο τη μαία μου (Μαρία Γρυπαίου), περιττό να σας πω ότι είχα την καλύτερη μαία.  Μου λέει μην αγχώνεσαι, περπάτα, φάε, κάνε μπάνιο, ξυρίσου αν μπορείς (γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν έχεις και θέα για να ξυριστείς, παρόλα αυτά τα κατάφερα με τη βοήθεια ενός καθρέφτη), ανεβοκατέβαινε σκάλες και μιλάμε αργότερα.  Ενημέρωσα και τον γιατρό μου.

Κατά τις 3:30 πήρα τηλέφωνο τον Κώστα.
- Έλα αγάπη μου, μην αγχωθείς...
(πολύ έξυπνο από πλευράς μου... στις 3:30 τη νύχτα σε παίρνει τηλ. η ετοιμόγεννη σύζυγός σου και σου λέει να μην αγχωθείς... ΑΚΥΡΟ!!!)
Κωστή μου με πιάσανε πονάκια, μείνε στη δουλειά εσύ, εγώ απλά σε ενημερώνω...
- Είναι σίγουρο ότι θα γεννήσεις σύντομα;
-Δεν έχω ιδέα αλλά μάλλον ναι.

Σε είκοσι λεπτά ήταν σπίτι, ξάπλωσε δίπλα μου και τελικά τον πήρε ο ύπνος... (Να μου πεις εσύ είχες τους πόνους όχι αυτός, ε και εγώ γι' αυτόν τον άφησα να κοιμηθεί).

Κατά τις 7 μου τηλεφώνησε η μαία μου και μου λέει για ξεκίνα και έλα...  Τη ρώτησα αν γεννάω και μου λέει όχι μωρέ έλα να πιούμε καφέ να πούμε τα νέα μας... φυσικά και γεννάς...  Α ΟΚ! Έρχομαι...
Πόσο πιο χαλαρή να είμαι;

Μπήκα στο μαιευτήριο στις 8, όλα έγιναν όπως ακριβώς τα περίμενα.  Ο Κωστής μόνο είχε χάσει τη μπάλα όταν ήρθε να με δει στο δωμάτιο των οδυνών αλλά ΟΚ, μάλλον το είχα καλύτερα από εκείνον.  Μην ρωτήσετε φυσικά αν έκλαιγε...

Δεν θα αρνηθώ ότι πονούσα, ότι σε κάποια φάση που δεν με έπιανε η επισκληρίδιος, υπέφερα... αλλά δεν μάσησα.  Δεν φοβήθηκα καθόλου, είχα τον καλύτερο γιατρό (Πάρης Παπαδόπουλος) και την καλύτερη μαία, τι να φοβηθώ;;;

Τρεις ώρες αργότερα κράταγα στην αγκαλιά μου την πιο όμορφη, απίστευτη κόρη που είχα ονειρευτεί...

Χρόνια πολλά λοιπόν κοριτσάρα μου, να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα και εγώ συμπαραστάτης και συνοδοιπόρος σου...

Σε αγαπώ πολύ!!!