ΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΦΙΛΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΣΑΚΩΝΟΜΑΣΤΕ

Πάνε 15 χρόνια που γνωριστήκαμε, είχαμε έρθει με τον Κώστα, τη Φωφώ και τη Νατάσα, στο σπίτι σου στη Περικλέους...  Θυμάσαι;;;  Κοπελίτσα ήμουν τότε, 25 χρονών και εργαζόμουν στα Ολυμπιακά Έργα, "μεγαλοδημοσιογράφος" εσύ, σου είπα ότι σε ήξερα από τον SEVEN X, σου φάνηκε περίεργο που παρακολουθούσα την εκπομπή σου.

Από την πρώτη στιγμή ένιωσα άνετα μαζί σου, αναλύαμε διάφορα θέματα, μα κυρίως απολάμβανα τις ιστορίες σου και αλήθεια ρε Μάνο, πόσες ιστορίες είχες να διηγηθείς;;;

Θυμάσαι όταν μας πρωτομίλησες για τον Internet;;;  Ναι ήσουν ο πρώτος που πήρες σοβαρά αυτή τη τεχνολογία και οφείλω να παραδεχτώ ότι είχες απόλυτο δίκιο...  Ήσουν πολύ πρωτοπόρος, πολύ μπροστά και πολύ κοντά στις δικές μας ηλικίες, για την ακρίβεια εσύ δεν μεγάλωσες ποτέ...

Θυμάσαι τότε που πήγαμε στις Σπέτσες για να συμμετέχεις στη κριτική επιτροπή των καλλιστείων;;; Πόσο το είχαμε διασκεδάσει;;;  Θυμάσαι τότε που μου κάνατε έκπληξη το ταξίδι στο Βερολίνο;;;  Που φύγαμε εμείς κανονικά και ο Κώστας ήρθε να μας βρει μία μέρα μετά γιατί τελικά δεν μπορούσε να φύγει από τη δουλειά;;;  Θυμάσαι την ημέρα που πήγαμε στο Μουσείο της Περγάμου και έξω από το μουσείο συναντήσαμε την κυρία με τα μωβ μαλλιά και είπες δυνατά ωραία μαλλιά και εκείνη γύρισε σε άπταιστα ελληνικά και σε ευχαρίστησε;;;  Θυμάσαι το βράδυ που πήγαμε να φάμε σε εκείνο το εστιατόριο που ο αδερφός σου μας είχε συστήσει και ήρθε η σούπα που ήταν σαν νερό και στο κέντρο είχε ένα λαχανόφυλλο που δεν ξέραμε τι ήταν, μέχρι που η Μαργαρίτα το κούνησε και βγήκε από μέσα το μεδούλι και ξαφνικά σαν έκρηξη έγινε η νοστιμότερη σούπα κονσομέ που είχαμε φάει ποτέ;;;

Θυμάσαι την πρώτη φορά που πήγαμε τον Κώστα να φάει σούσι στο Furin Kazan, κάτω από το άλλο σπίτι σου;;;  Θυμάσαι πόσο πολύ του άρεσε και όταν ξαναήρθαμε σπίτι σου πήγαμε πάλι για σούσι;;;

Θυμάσαι όταν έπαθες το έμφραγμα που ήρθαμε να σε δούμε στο νοσοκομείο την επόμενη μέρα και καθόμασταν στο παρκάκι έξω;;;  Θυμάσαι πόσο πολύ μας άγχωσες με το πρόβλημα της καρδιάς σου;;;  Θυμάσαι που μας έλεγες ότι εγώ ξαναγεννήθηκα μετά από το έμφραγμα και πλέον τα γενέθλια μου θα είναι η ημέρα που τη γλίτωσα;;;

Θυμάσαι τον Αύγουστο του 2009 που μας πήρες τηλέφωνο στη Σίφνο να μας ανακοινώσεις ότι η Ολίβια είναι έγκυος στο Αθηνούλι;;;

Θυμάσαι τα βράδια που ερχόμασταν σπίτι και χαζεύαμε την Ακρόπολη λέγοντας ιστορίες μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες;;;  Θυμάσαι αργότερα που ερχόμασταν με τα παιδιά στο σπίτι για να παίξουν με τα δικά σου;;;  Θυμάσαι τη Ζωή που είχε ερωτευθεί τον Αρχέλαο;;;  Θυμάσαι τα παιδικά πάρτι που είμασταν πάντα παρόντες;;;  Θυμάσαι στη βάφτιση του Ανδρέα που ήρθες και μας τα έψαλες για τα σκαλιά του σπιτιού μου;;;  

Θυμάσαι που μας είπες όπως μας κοίταζες εμένα και τον Κώστα, καθισμένους στον καναπέ του σπιτιού σου, ότι μας είδες μέσα από τα μάτια σου μετά από 40 χρόνια να είμαστε ακόμα μαζί και να γκρινιάζουμε μεταξύ μας και να τον τρέχω από πίσω;;;

Θυμάσαι εκείνο το βράδυ που μου είπες να αρχίσω να γράφω;;;  Ε, ρε Μάνο το έκανα και σήμερα αναγκάζομαι να γράψω για εσένα και τσαντίζομαι, και θυμώνω με εσένα και με εμένα...  Γιατί ρε Μάνο δεν έπρεπε να παρεξηγηθούμε μεταξύ μας, έχουν περάσει 2 χρόνια που έχω να σε δω και μου την δίνει στα νεύρα που θα σε αποχαιρετήσω έτσι...  Ήλπιζα μέχρι τελευταία στιγμή ότι θα έβγαινες νικητής όχι για τίποτα άλλο, αλλά για να έρθω να σου πω ότι κάναμε λάθη και οι δύο, έλα να τα ξαναβρούμε, "ΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΦΙΛΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΣΑΚΩΝΟΜΑΣΤΕ".

Ξέρω από παλιά αλλά και μέσα από ένα κείμενο σου που είχες γράψει το 2015, ότι δεν πίστευες στη μετα θάνατον ζωή και ουσιαστικά στηριζόσουν στο ότι οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν γίνονται αναμνήσεις.  Ναι ρε Μάνο αναμνήσεις γίνονται και τώρα πρέπει εσύ να γίνεις ανάμνηση για όλους εμάς που σε αγαπήσαμε...

Καλό ταξίδι Μανούλι μου, δεν θα σε ξεχάσω, ήσουν δάσκαλος από τους λίγους και είμαι πολύ υπερήφανη που σε γνώρισα...

Σε αγαπώ!!!!

Υ.Γ. Ξέρω ότι έχω πάρα πολύ καιρό να γράψω και κάποιοι απογοητεύθηκαν αλλά σήμερα είναι μία ημέρα πολύ σημαντική για εμένα, χάρις σε αυτόν τον άνθρωπο ξεκίνησα να γράφω.