ΠΙΚ-ΝΙΚ ΜΕ ΤΟΝ ΤΖΟΥΛΙΑΝ!!!

Κάθε χρόνο την Πρωτομαγιά βγαίνουμε βόλτα έξω στην περιοχή μας (μιας και μένουμε σε βουνό...) και μαζεύουμε λουλούδια για το παραδοσιακό μας στεφάνι...

Φέτος λοιπόν είχαμε αποφασίσει να πάμε λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μας να κάνουμε πικ-νικ στο ρέμα...  Ετοίμασα από βραδύς τα φαγώσιμα, χυμούς, νερά, κουβέρτες και όλα τα σχετικά...

Το πρωί όμως ο μπαμπάς μας είχε καλύτερη ιδέα (οφείλω να το ομολογήσω)...
Αποφάσισε να πάμε στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο (το οποίο και αυτό είναι πολύ κοντά μας) και να κάνουμε πικ-νικ εκεί...

Δεν μπορώ να σας περιγράψω την αντίδραση των παιδιών...  Χοροπηδούσαν, τραγουδούσαν, γελούσαν ο κακός χαμός μέχρι να φύγουμε...

Στο δρόμο για το πάρκο, ο Ανδρέας ως συνήθως μας πέταξε την ατάκα του...
"Μαμά, να πάμε να δούμε και τους δεινόσαυρους",  άντε πάλι σκέφτηκα, "Αγόρι μου, δεν υπάρχουν πια δεινόσαυροι",  "Καλά μωρέ μαμά στα ψέματα θα τους δούμε"...

Επειδή είχαμε κλείσει εισιτήρια μέσω Internet δεν χρειάστηκε να περιμένουμε καθόλου, μπήκαμε από μια πλαϊνή είσοδο... (Φροντίστε να κλείνετε τα εισιτήριά σας μέσω διαδικτύου, διαφορετικά θα περιμένετε με τις ώρες στην ουρά...)

Μπήκαμε μέσα και άρχισε το πανηγύρι, η Ζωή ήθελε να πάει στο μαγαζάκι του πάρκου (άκρως καταναλωτική ως γυναίκα), ο Ανδρέας ήθελε τους κροκόδειλους, σου λέει αφού δεν έχουν δεινόσαυρους, ας δούμε κάτι που να θυμίζει τον Τ-Rex (τυρανόσαυρος)...

Αφού λοιπόν συμφωνήσαμε με τη Ζωή να πάμε στο τέλος της ημέρας μας στο μαγαζί, ξεκινήσαμε να δούμε τα ζώα...  (Ο Ανδρέας θα μπορούσε να περιμένει...)

Μπαίνοντας δεξιά έχει μια λιμνούλα με άπειρες υδρόβιες χελώνες, και τα δύο μου παιδιά τρελαίνονται για χελώνες, μετά πήγαμε στην κουνελοχώρα...

Ακολούθησαν οι χιμπατζήδες (αγαπημένοι του μπαμπά μας...)

Στη συνέχεια τα δελφίνια (αγαπημένα δικά μου...).  Για καλή μας τύχη φτάσαμε λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση των δελφινιών, εκεί ήρθε και μας βρήκε και η θεία μας (μοναδική... έχει την τιμή...!) Έλενα... 
Αν και έχω διαβάσει ότι τα ζώα ταλαιπωρούνται αρκετά (δεν βρίσκονται δα και στο φυσικό τους περιβάλλον), δεν μπορώ να μην εντυπωσιαστώ από την εξυπνάδα και την αντίληψη των δελφινιών καθώς και τη σχέση που έχουν αναπτύξει με τους εκπαιδευτές τους.

Ακολούθησαν οι ελέφαντες, δύο αρσενικοί έβοσκαν (περίπου), κυκλοφορούσαν και έδειχναν πολύ φιλικοί με το προσωπικό του πάρκου.

Στη συνέχεια κάναμε διάλειμμα για πικ-νικ, στη σκιά ενός φοίνικα στρώσαμε την κατακόκκινη κουβέρτα μας και απλώσαμε τα φαγητά, τους χυμούς, τα νερά και την αρίδα μας να ξεκουραστούμε, άλλωστε η έκταση του Πάρκου είναι μεγάλη και περπατάς ώρες... 

Αφού ξεκουραστήκαμε εμείς, γιατί τα παιδιά κ@λ@ δεν έβαλαν κάτω... μαζέψαμε (και τα σκουπίδια μας φυσικά) και συνεχίσαμε τη βόλτα μας από τους λεμούριους (βλέπε Τζούλιαν από τους Πιγκουίνους της Μαδαγασκάρης)...  Εκεί ήταν κάποιοι γονείς με καρότσια με μικρά παιδιά, κλασσικοί Έλληνες γονείς στο καλαθάκι των καροτσιών είχαν μπισκότα, φρούτα και πάει λέγοντας...  Ε!!! μόλις μυρίστηκαν φαγητό οι λεμούριοι μας την έπεσαν για τα καλά...  Έψαχναν στα καρότσια, ανέβηκαν στους ώμους, κάποιοι περισσότερο ψώνια από όσο μπορείς να φανταστείς πήραν πόζα για φωτογραφία...

Στη συνέχεια είδαμε τα λιοντάρια τα οποία κλασσικά κοιμόντουσαν, διαβάσαμε στις πληροφορίες ότι τα λιοντάρια κοιμούνται 20 ώρες την ημέρα, καλά ζωάρα κάνουν αυτά...

Τίγρεις, πάνθηρες, λύγκας, μαϊμούδες κάθε λογιών, αρκούδες, παπαγάλοι, πόνυ, λύκοι, αλεπούδες, καμηλοπαρδάλεις, ζέβρες, αντιλόπες, παπαγάλοι παρέλασαν ή για την ακρίβεια παραλάσαμε από μπροστά τους...

Εντυπωσιαστήκαμε από μία τεράστια χελώνα, όπου στις πληροφορίες διαβάσαμε ότι ζουν για πάνω από 170 χρόνια.

Μας έκαναν εντύπωση οι καμήλες, οι συγκεκριμένες το χειμώνα έχουν τρίχωμα και το καλοκαίρι τους πέφτει ώστε να μπορούν να δροσίζονται.

Τα παιδιά τρελάθηκαν και με τους πιγκουίνους, η αλήθεια είναι βλέποντας ταινίες όπως το Happy Feet πολλές φορές κάναμε πλάκα στο σπίτι, ότι θέλουμε για κατοικίδιο πιγκουίνους.

O μπλέ Μακάο σαν τον Blue στην ταινία Rio ήταν πραγματικά σαν ψεύτικος...



Τέλος επισκεφθήκαμε τα ερπετά (τα αγαπημένα του Ανδρέα) (μπλιαχ!!!!) εκεί ένας κροκόδειλος αραχτός παρακολουθούσε με μισόκλειστα μάτια τα μεζεδάκια που πέρναγαν από μπροστά του,  τα φίδια κυρίως κοιμόντουσαν, μας εντυπωσίασαν ένα ανακόντα, ένας πύθωνας σε χρώμα ανοιχτό κίτρινο με λευκό, ένα φίδι ολόλευκο και κάτι χελώνες λεοπάρ (πολύ τις μόδας αυτές)...

Να σας συστήσω και τη θεία μας Έλενα...

Ο δράκος του Κόμοντο εξέπληξε τον Ανδρέα... η αλήθεια είναι ότι και εμείς σαστίσαμε μόλις τον είδαμε, μας άφησε άφωνους το μέγεθός του και η όψη του.

Όπως φαντάζεστε δεν θα μπορούσαμε να μην περάσουμε από το μαγαζάκι του πάρκου και να κάνουμε μια μικρή αφαίμαξη... Ευτυχώς βολεύτηκαν με έναν σελιδοδείκτη με μια λεοπάρδαλη και με ένα φίδι που το πιέζεις και βγάζει τη γλώσσα του.

Έτσι περάσαμε μια διαφορετική από τα συνηθισμένα Πρωτομαγιά!!!

Καλό μας μήνα!!!