Η "ΔΙΚΗ" ΜΟΥ ΜΠΑΝΤΑ!!!

Ήμουν δεν ήμουν 16 χρόνων, όταν μέσω της σημερινής μου κουμπάρας και φίλης μου Νάντιας (φίλες από κούνια, για την ακρίβεια από την δική μου κούνια γιατί αυτή είναι κατά τρία χρόνια μεγαλύτερή μου... να τα λέμε και αυτά), βρέθηκα να κάνω παρέα με άντρες μουσικούς...

Ο Χρήστος (Παπαντωνίου), ο Πέτρος (Παπαχατζής), ο Ηλίας (Παρασκευόπουλος), κ.α. είναι άνθρωποι που αγαπούσαν και αγαπούν τη μουσική.
Μαζί τους έβγαινα, κυκλοφορούσα, με πρόσεχαν (μιας και σε αυτή τη παρέα ήμουν η μικρότερη), με κανάκευαν, με δίδασκαν και με έκαναν να περνάω την πιο ανώδυνη εφηβεία που μπορεί να περάσει άνθρωπος...

Ο Χρήστος ένα παιδί με απίστευτες μουσικές γνώσεις (μαέστρος), έσπαγε τα νεύρα σε όλους όταν έκαναν πρόβα, είχε και έχει ακόμα πιστεύω την ικανότητα να ακούει μουσική, να λέει ανέκδοτα και να μπορεί να "αποκωδικοποιεί" τις νότες ταυτόχρονα, όταν οι υπόλοιποι άκουγαν μόνο τα ανέκδοτα... 

Ο Πέτρος (κιθάρα), ένας άνθρωπος με απίστευτο πηγαίο χιούμορ, με καταπληκτικά γαλαζοπράσινα μάτια που έβγαζαν φλόγες, γόης και ταλαντούχος στην τέχνη του φλερτ.  Έξυπνος, δυναμικός και αγαπημένος όλων των μαμάδων...

Ο Ηλίας (κρουστά), μουσικός από κούνια, ανακάλυψαν το ταλέντο του όταν ταξιδεύοντας με τους γονείς του (μπαμπάς ναυτικός) κάθισε κάποια στιγμή σε μια ντραμς και χτυπούσε με ρυθμό τα τύμπανα...  Ο Ηλίας ήταν και είναι ο πιο τρυφερός άνθρωπος που έχω γνωρίσει, για την ιστορία, στο γάμο μου υπήρχε περίπτωση να λείπει σε μια συναυλία, ο Κώστας λοιπόν μαζί του είχαν συνεννοηθεί χωρίς να το ξέρω φυσικά να νοικιάσουν ελικόπτερο για να έρθει στο γάμο και να φύγει μετά, ευτυχώς η συναυλία ακυρώθηκε και ο γλυκός μου Λιάκος ήταν κανονικά στο γάμο μας...
Ο Ηλίας είχε και έναν αδερφό τον Αλέκο (μπάσο), μεγάλος μουσικός με σπουδαίες συνεργασίες όπως και ο αδερφός του, ταλαντούχος, καλοσυνάτος, ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας γίγαντας λόγω ύψους αλλά με καρδιά μικρού παιδιού, δυστυχώς το 2012 έφυγε από κοντά μας στον ύπνο του.

Αρχικά έκανα πολύ παρέα με τον Χρήστο και τον Πέτρο, μαζί μας φυσικά υπήρχαν και άλλοι μουσικοί όπως ο Μάκης (Τσιγάντες) ωραίος κιθαρίστας, ροκάς με καταπληκτική φωνή, φέτος τον είδαμε και στο Voice στην ομάδα του Μουζουράκη, καθηγητής Γερμανικών το πρωί το βράδυ μουσικός...

Με τον Χρήστο έχουμε ζήσει απίστευτες φάσεις, εκδρομές για σκι, ξενύχτια για μπιρίμπα, συζητήσεις με τις ώρες...

Στην πορεία αλλάξαν κάποια πράγματα, ο Πέτρος παντρεύτηκε οπότε άλλες υποχρεώσεις και ευθύνες μας ψιλοαπομάκρυναν, ο Χρήστος σταθερή αξία αλλά μπλεγμένος με διάφορες δουλειές...  Είχαμε μείνει με τον Ηλία να κάνουμε πολύ παρέα, ο Λιάκος μου ήταν και είναι (και ας μην επικοινωνούμε πολύ συχνά) στήριγμα σε πολλές φάσεις...

Θυμάμαι μια εποχή που έμενε στο Παλαιό Φάληρο μόνος του, σε μία καταπληκτική σοφίτα μιας μονοκατοικίας, περνούσαμε ώρες ατελείωτες στον καναπέ του συζητώντας, μαγειρεύοντας, ακούγοντας μουσική, βλέποντας ταινίες χωρίζαμε μόνο στον ύπνο. 

Μέσω του Ηλία γνώρισα και άλλους καλλιτέχνες όπως ο Δημήτρης (Μπαρμπαγάλας) κιθαρίστας από τους λίγους με απίστευτες συνεργασίες, με ωραία αίσθηση του χιούμορ, γοητευτικός, χαρούμενος και έξω καρδιά.  Ο άλλος Δημήτρης (Καρασούλος) μαθητής του Μπαρμπαγάλα, (ο μόνος μικρότερός μου), ανερχόμενος και ταλαντούχος...

Με λίγα λόγια μπορεί ο Θεός να μη με προίκισε με φωνή (δεν κάνω ποτέ το λάθος να τραγουδήσω δημόσια, μόνο στο αυτοκίνητο και αυτό χωρίς παιδιά) αλλά από μπάντα είμαι κομπλέ...

Τα καλύτερα εφηβικά και μετα-εφηβικά μου χρόνια τα πέρασα με βαθιά καλλιτεχνικές ψυχές... 
Τους αγαπώ και ας μην τους συναντώ, είναι όλοι τους χαραγμένοι βαθιά μέσα στη καρδιά μου και τους ευχαριστώ για ότι έκαναν για εμένα εκείνα τα χρόνια...