ΕΣΥ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΦΙΛΟΣ...

Υπάρχουν στιγμές που απορώ με μένα...

Απορώ με την ανοχή μου, απορώ με την αντοχή μου, απορώ με την ψυχραιμία μου...

Να σου πω την αλήθεια αγαπημένε μου αναγνώστη υπάρχουν στιγμές που βράζω μέσα μου... Απ' έξω μου μπορεί να μην φαίνεται αλλά μέσα μου γίνεται ο ΙΙ Παγκόσμιος.

Έχουμε και λέμε λοιπόν...

Είμαι από τα γεννοφάσκια μου άνθρωπος φιλόξενος, μου αρέσει να καλώ φίλους στο σπίτι, μου αρέσει να περνάω χρόνο μαζί τους, να τους μαγειρεύω, να τους φροντίζω και γενικά να τους περιποιούμαι. 

Από τότε που πρωτομείναμε με τον σύζυγο μόνοι μας, το σπίτι μας ήταν κέντρο διερχομένων, βέβαια τώρα τελευταία λόγω των παιδιών και τις δουλειάς του Κωστή, δεν το κάνουμε τόσο συχνά όμως είναι κάτι που το έχω στο DNA μου.

Έχουν περάσει λοιπόν από το σπίτι άνθρωποι και άνθρωποι, φίλοι δικοί μου, φίλοι του συζύγου μου που στην συνέχεια έγιναν και δικοί μου και τούμπαλιν... Τέσσερις φορές όμως μας έχει συμβεί να έχουμε βάλει στο σπίτι μας ανθρώπους, οι οποίοι στη συνέχεια αποδείχθηκαν φίδια...

Τι εννοώ με αυτόν τον όρο;;;;

Θα σας δώσω παραδείγματα, ας υποθέσουμε ότι ξεκινάς και κάνεις παρέα με ένα φίλο, περνάς καλά μαζί του, τον φιλοξενείς στο εξοχικό σου, του συμπαραστέκεσαι στα δύσκολά του και κάποια στιγμή ξυπνάς από το όνειρο και φτάνουν στα αυτιά σου ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος σε έκραζε μια ζωή πίσω από την πλάτη σου, σε θεωρούσε υποδεέστερο και το έλεγε έτσι απροκάλυπτα χωρίς να υπολογίζει ότι υπάρχουν άνθρωποι δικοί σου μέσα στο χώρο. Ντόινγκ!!!!!

Κάποιος άλλος πάλι ερχόταν σπίτι σου, τον τάιζες, μιλούσες μαζί του ώρες στο τηλέφωνο, του έλεγες τα εσώψυχά σου, είσαι από τους πρώτους που έτρεξες όταν έχασε τον ένα του γονιό, του δάνεισες χρήματα που δεν σου περίσσευαν ουσιαστικά (ευτυχώς τα έδωσε πίσω έστω και με μεγάλη καθυστέρηση). Βέβαια, ήξερες ότι ήταν κυνικός γενικότερα και όταν κοντράρεσαι κάποια στιγμή μαζί του ψιλό-αραιώνεις το πρώτο διάστημα την πολύ παρέα... Διατηρεί όμως σχέσεις με το έτερον σου ήμισυ, κάποια στιγμή επικοινωνείς μαζί του και στο παίζει όλα περασμένα ξεχασμένα, και έρχεται αυτό το γύρισμα του τροχού που μαθαίνεις ότι πιάνει δικό σου (πιο δικό σου πεθαίνεις) άνθρωπο και βγάζει Χ Ο Λ Η. Εεεεε; Ορίστε; Πως είπατε;;; Τι έγινε ρε παιδιά;;; Μα νόμιζα ότι ήταν περασμένα ξεχασμένα... Τι;;; Όχι;;; 

Τοξικοί φίλοι λέγονται αυτοί;;; Αλήθεια τώρα πως μπορούν και το κάνουν αυτό;;;  Μόνο το προσωπικό τους συμφέρον τους ενδιαφέρει;  Για καθήστε ρε παιδιά!!!

Δεν γουστάρεις έναν άνθρωπο... Γούστο σου και καπέλο σου... Γιατί τότε έρχεσαι σε επαφή μαζί του;;; Γιατί του παριστάνεις τον φίλο;;; Εγώ έχω μάθει όταν κάποιον άνθρωπο δεν τον κάνω κέφι, τέλος δεν τον κάνω κέφι, δεν κάνω παρέα, μπορώ να σου πω ότι αδιαφορώ και παντελώς. 

Εσείς πάλι φίδια, ε φίλοι ήθελα να πω πως το καταφέρνετε αυτό; Πως μπορείτε να υποκρίνεστε τόσο τέλεια;  Δεν το έχω κάνει και ειλικρινά θα ήθελα να μάθω...

Τελικά πόσοι από εμάς έχουμε παρελθόν με τοξικούς φίλους;;;  Σε πόσους από εμάς, μας έχουν σκάψει το λάκκο;  Πως να προφυλαχτούμε από αυτούς τους ανθρώπους;;;