Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ SURVIVOR...

(Μαμά μην το διαβάσεις, θα μου πεις πάλι ότι συγκινήθηκες...)

Εδώ και ένα χρόνο έχω γράψει αυτό το κείμενο...  Δεν μπορούσα να το δημοσιεύσω πουθενά, για την ακρίβεια ίσως δεν είχε έρθει η ώρα του...

Πριν δύο χρόνια τέτοιες μέρες έφαγα το μεγαλύτερο χαστούκι της ζωής μου...
Είναι από αυτά τα πράγματα που λες, σε εμένα δεν θα τύχει και όμως έρχεται η στιγμή που σκας πάνω σε ένα φορτηγό, ταρακουνιέσαι γερά και αλλάζεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα γύρω σου...

Μπερδεμένα συναισθήματα... Από τη μια όλοι μας λίγο πολύ βιώνουμε δυσκολίες στο σπίτι μας... Από την άλλη οι γύρω μας μας βομβαρδίζουν και αυτοί άθελά τους με τα δικά τους προβλήματα... Ταυτόχρονα ανοίγεις την τηλεόραση, εικόνες παιδιών που πεινούν, γονείς που τα έχουν αγκαλιά και ζητούν να τα δει ένας γιατρός... Το ίντερνετ το έχουν κατακλύσει εικόνες σκληρές και απάνθρωπες... Κάθεσαι και σκέφτεσαι και λες που θα πάει η κατάσταση οεο;;;

Πριν δύο χρόνια περίπου ξεκίνησε και το δικό μου ταρακούνημα... Ένα ταρακούνημα που είχε τη μορφή της καμπάνας της Παναγίας των Παρισίων... Μας χρειαζόταν να πω την αλήθεια...

Μεσημέρι χτυπάει το τηλέφωνο...
-Έλα μαμά τι κάνεις;
-Καλά είμαι, εσείς τι κάνετε;
-Μια χαρά μαμά. Παύση...
-Πήγα και έκανα τον υπέρηχο...
-Εεε και;
-Μου είπαν ότι είναι λίγο διογκωμένη η ωοθήκη...
-Χμμμ τι σημαίνει αυτό;
-Δεν ξέρω ακόμα θα πάω στον Πάρη (γυναικολόγος) και θα σου πω...
-Ωραία πάρε με τηλέφωνο...

Πάει στον γιατρό μας...
-Ξέρεις η όψη του δεν μου φαίνεται καλή... Θα κάνεις και άλλες εξετάσεις...
-Πάρη, πες μου τι μπορεί να είναι... Είναι καρκίνος;
-Μπορεί... Κάνε και άλλες εξετάσεις και μιλάμε...

Μαντέψτε βρε.... ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΩΟΘΗΚΗΣ...
Ωραία... Πάμε... μέσα σε 15 μέρες χειρουργείο και αναμονή ιστολογικών...
Να σε τρώει η αγωνία... Να θες να φας τις σάρκες σου...

Να έχεις την φροντίδα της οικογένειας σου, του σπιτιού σου κλπ ενώ στην πραγματικότητα να θες να πάρεις το πρώτο αεροπλάνο και να πας κάπου μακριά από όλους και από όλα...

Να προσπαθείς να το παίζεις τρελή και να καλύπτεις τα συναισθήματά σου για να μην επηρεάσεις τους γύρω σου και προπάντων την ασθενή... 
Να έχεις και τα προσωπικά σου θέματα στο σπίτι και να μην μπορείς να αντιδράσεις, να νιώθεις ότι είσαι μέσα σε κινούμενη άμμο...
Να κοιμάσαι, αν τα καταφέρεις, δυο-τρεις ώρες την ημέρα...
Να είσαι ένα καλοκουρδισμενο ρολόι...
Ένα μήνα μετά έρχονται τα μαντάτα... Καρκίνος ωοθήκης με μετάσταση στη σάλπιγγα... Ραγδαίας και επιθετικής εξέλιξης... Ντόινγκ!!!!!

Δεύτερος γύρος λοιπόν... Χημειοθεραπεία... Έξι στο σύνολο... Στην πρώτη δεν πήγα... Πήρε τον μπαμπά μου μαζί της... Τρεις μέρες μετά με φρικτούς πόνους στα οστά να θέλει να φουντάρει από την ταράτσα... Κορτιζόνη, χάπια, σιρόπια... Ηρεμεί η κατάσταση...
Σημειωτέων όσο και οξύμωρο και αν ακουστεί, η μητέρα μου ήταν αποφασισμένη να παλέψει με το θεριό αλλά δεν άντεχε να δει την εικόνα της στον καθρέφτη χωρίς μαλλιά...
Μόλις ενημερωθήκαμε ότι τα μαλλιά της θα πέσουν και μάλιστα άμεσα, ψάξαμε, ρωτήσαμε και βρήκαμε την ιδανική για εκείνη λύση...  Ακριβή σαν διαδικασία, αλλά πραγματικά μας βοήθησε πολύ... Δεν είδε ποτέ το είδωλό της χωρίς μαλλιά...  Υπάρχει μια μέθοδος όπου φτιάχνεται περούκα στα μέτρα της και στη συνέχεια την κολλάνε με ειδική κόλλα... Μια φορά το μήνα θέλει μόνο ένα ρετούς της κόλλας.
Την ήμερα που την πήγα να την βάλουμε, ήταν μία από τις πιο σοκαριστικές ημέρες...  Τα μαλλιά της έπεφταν τούφες και έπρεπε να της τα ξυρίσουν...  Ένας υπέροχος άνθρωπος ο εξειδικευμένος κομμωτής (Γιώργος), την γύρισε πλάτη στον καθρέφτη ώστε να μην βλέπει, της ξύρισε το κεφάλι και της τοποθέτησε την περούκα...  Η μητέρα μου όταν κοίταξε το είδωλό της στον καθρέφτη ήταν να σαν μην είχε αλλάξει τίποτα στο κεφάλι της...  Ίδιο κούρεμα και χρώμα της επιλογής της...  Εμένα φυσικά που είδα όλη τη διαδικασία μου σφίχτηκε το στομάχι αλλά το πάλεψα να μην της το δείξω...  Φυσικά όταν γύρισα σπίτι κατέρρευσα...

Δεύτερη δόση θεραπείας... Εκεί στο πλευρό της άγρυπνος φρουρός... Ξανά τα ίδια συμπτώματα και αρχίζουν και οι στομαχικές διαταραχές... Πολλές ψυχολογικές μεταπτώσεις, πολλά σκαμπανεβάσματα...  Είμασταν όμως αισιόδοξοι ή τουλάχιστον προσπαθούσαμε να είμαστε...
Όλο αυτό το διάστημα να ζητά η κόρη μου τη γιαγιά και να περιμένω να δω ποιες μέρες είναι καλύτερα για να πάω τα παιδιά να τη δουν...  Ήταν ολοφάνερο ότι έπαιρνε ζωή από αυτά...

Πριν την τρίτη θεραπεία πέφτει ο πατέρας μου με τη μηχανή κάταγμα στο πόδι... 20 μέρες ακινησία... Επομένως πήγαινα πάντα εγώ στο νοσοκομείο...  Κάθε φορά που επέστρεφα από τη θεραπεία σπίτι μου, να νιώθω όλο και πιο γονατισμένη...  Όχι τόσο για τη μαμά μου, γιατί εκείνη ήταν αποφασισμένη να το παλέψει, όσο για τις εικόνες που αντίκριζα, νέοι, 28, 35 ετών με διάγνωση καρκίνου...  Πιστέψτε με δεν παλεύεται αυτό το πράγμα...

Όσο προχωρούσαν οι θεραπείες τόσο τα συμπτώματα ήταν πιο έντονα, από την πέμπτη και μετά βρισκόταν μόνο στο κρεβάτι, δεν ήθελε να μιλήσει με κανέναν, με το ζόρι έτρωγε...  Δεν ξέρω αν έχετε δει ποτέ άνθρωπο να λιώνει ζωντανό...  Αυτό ακριβώς γινόταν...  Έλιωνε κάθε μέρα όλο και πιο πολύ... 

Στην έκτη θεραπεία πήγε ο μπαμπάς μου, εμένα με είχαν "διώξει" με τα παιδιά για διακοπές στη Σίφνο, ο Κώστας δούλευε και ήρθε λίγες μέρες μαζί μας.  Μόλις πέρασαν οι μέρες με τα έντονα συμπτώματα και αισθάνθηκε λίγο καλύτερα, την πήρε ο μπαμπάς μου και την έφερε στη Σίφνο... Εκεί πήρε τα πάνω της... Βρέθηκε σε ένα μέρος που το αγαπά σαν δεύτερο, μη σας πω και πρώτο, σπίτι της...  Με τα εγγόνια της, τους φίλους της (που οφείλω να ομολογήσω ότι δεν έλειψαν από το πλευρό της)...

Έκτοτε κάνει ανελλιπώς τις εξετάσεις της και όλα πάνε καλά...

Για εμένα πάντως παραμένει να είναι η Νο1 ασθένεια που "ξεφτιλίζει" τον άνθρωπο και τον κατακρεουργεί τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά...

Και για εμάς τις γυναίκες, ένα θα σας πω...  Το νου σας στις εξετάσεις σας...  Το τεστ ΠΑΠ δεν μπορεί να εντοπίσει κάτι τέτοιο, καλό είναι να γίνεται και ένας υπέρηχος.  Η μητέρα μου είχε την τύχη να το ανακαλύψει όταν πήγε για τις ετήσιες εξετάσεις της, 5 μήνες αργότερα να πήγαινε, τα πράγματα θα είχαν πάρει άλλη τροπή...

Σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω κάποιους ανθρώπους οι οποίοι εκτός ότι βοήθησαν την μητέρα μου, χωρίς να το καταλάβουν έδωσαν κουράγιο και σε εμένα...

Τον πάντα στο πλευρό μας, νονό μου Λάζαρο Γκέκα... (ξέρεις εσύ)
Την πάντα στο πλευρό μου, σχεδόν αδερφή μου Αλίκη Γκέκα... (και εσύ ξέρεις)
Τον γυναικολόγο - μαιευτήρα μας κ. Πάρη Παπαδόπουλο (εσείς και αν ξέρετε)
Τον παθολόγο - ογκολόγο, φίλο, γείτονα στη Σίφνο κλπ κλπ κ. Κωνσταντίνο Κουτσούκο (και εσύ όχι απλά ξέρεις, πάρα ξέρεις)
Τις φίλες της μητέρας μου Αρετή, Βαρβάρα, οι οποίες ήταν στο πλευρό της και στην καθημερινότητά της σε όλο το ταξίδι αυτό και εξακολουθούν να είναι...